Chłopcy a dziewczynki. Koniec ze stereotypami!

Jaka jest różnica między chłopcami, a dziewczynkami każdy widzi. Te fizyczne różnice to jednak nie wszystko, bo przecież i psychicznie są inaczej ukształtowani. Oczywiście, nie lepiej czy gorzej – po prostu inaczej.

Ogólny obraz utarty przez społeczeństwo jest taki, że dziewczynki są grzeczne (cokolwiek to znaczy), a chłopcy łobuzują. Prawda jest też taka, iż często sami tak wychowujemy dzieci, że różnice te pogłębiamy.

Chłopcom pozwala się trochę popsocić (przecież to chłopcy), płakać nie powinni (bo chłopcy twardzi są), a i niech się najlepiej bawią tylko autkami i klockami (miśki mogą być, ale tylko te chłopięce), nie zapominajmy o koniecznym kolorze niebieskim lub jego odcieniach (typowo chłopięce).

Dla dziewczynki z kolei są lalki, miśki i koniecznie kolor różowy (typowo dziewczęcy), okazywanie  uczuć i emocji.

W tym wczesnym stadium rozwoju często zapominamy, że szufladkowanie nie jest dobre, a niektóre rzeczy dobre są dla obu płci. Nie twierdzę, że chłopcy powinni mieć ubranka w majtkowy róż z wizerunkiem księżniczki. Ale... Przecież dziewczynki też mogą się bawić autkami, co w tym złego? Czy chłopcom nie można by przeczytać bajki o księżniczce tak dla odmiany?

Wychodzimy z założenia, że dziewczynki powinny być spokojne, ciche i dobre, a chłopcy mogą krzyczeć, czasem coś zepsuć. Owszem, niektóre cechy są przypisane do płci, ale trudności czy porażek wychowawczych nie powinniśmy „zwalać” na płeć dziecka.

Zauważyłam też częstą skłonność do opieki jednego rodzica, tzn. np. dziewczynka z mamą, chłopiec z tatą. Warto jednak, by bez względu na płeć oboje rodzice spędzali z dzieckiem czas, dzięki temu jego światopogląd będzie pełniejszy i pozna zachowanie i różne cechy, które być może przydadzą mu się w późniejszym życiu (np. chłopcy zobaczą u mam m.in. wrażliwość – może później łatwiej będzie im zrozumieć kobiety, a dziewczynki u tatusiów m.in. opanowanie, może w przyszłości to wykorzystają).

Milena